Grizzly’s, angry squirrels en camperen in Glacier,

eindelijk een roadsite hotel gevonden met een vriendelijke receptionist die ons gebruik laat maken van de gratis wifi!!

Na het inslaan van alle campeerspullen en het gestress over of alle ingeslagen spullen wel mee zouden kunnen. Bleek dat “big White” zijn naam eer aan deed, alles, maar dan ook alles paste er in dankzij Marianne’s ruimtelijk inzicht. Na een onroerend afscheid van Barb (huisbaas van Mar en Renee) begon onze roadtrip pas echt. Even was er nog wat heisa over wat voor benzine er in Big White moest, maar daarna vervolgden we onze 500 km lange tocht naar Amerika. En wat een tocht. In een woord geweldig!! Canada was vooral veel van hetzelfde, wijdse landschappen, met weinig bomen, veel dor gras etc.

Onze trip bereikte een van de hoogtepunten bij de grens met Canada, in het Waterton National Park. We hadden een fantastisch uitzicht over de bergen en het was echt adembenemend mooi. Vervolgens was de douane bij chief mountain gesloten, waardoor we nog een extra 1,5 uur hebben moeten omrijden voordat we de Amerikaanse grens konden passeren. TomTom hebben we trouwens al de deur uit gedaan, hij heeft ons al een paar keer verkeerd de weg gewezen, en het is hier allemaal zo duidelijk aangegeven, dat verkeerd rijden bijna niet mogelijk is. De Amerikaanse grens waren we gelukkig zo gepasseerd, hoewel we de 50 Euro die we in Nederland voor een Esta hebben betaald een waste of money was, daar we alsnog de esta moesten invullen.

Na de grens moesten we even wennen aan de nieuwe eenheden. Hoeveel is 45, 55, 70, 90 mile en is het mile of km wat er hier is aangegeven?? Zucht… Uiteindelijk kwamen we na weer wat mooie bergplaatjes te hebben geschoten aan op onze eerste bestemming. Glacier National Park. Dit park is bekend vanwege zijn gletsjers, maar door de klimaatveranderingen is dit snel aan het afnemen, men verwacht zelfs dat er in 2030 geen gletsjers meer aanwezig zijn. Bij de ingang werden we al direct gewaarschuwd voor de beren. De grizzly’s zijn zich aan het vetmesten voor de winter en daardoor zijn ze zo gefocust op eten dat ze de rest vaak vergeten. Dit kan tot vervelende situaties leiden als je ze per ongeluk stoort. De aardige ranger gaf ons een tip om op een andere kampeerplek te gaan staan, want het zou een heftige nacht worden, met onweer en regen. Ook bleek dat de weg die we de volgende dag zouden vervolgen (de “going to the sun road”) deels afgesloten was. Daarom hebben we eerst nog deze weg afgereden en alle waanzinig mooie uitzichten van het berglandschap gezien.

Vervolgens zijn we naar het noorden van het park gereden om daar voor het eerst onze gigantisch grote tent op te zetten. Omdat het zo laat in het seizoen was, was het water afgesloten en was er nog maar een pit toilet over, waar we ook ons “afval water” moesten dumpen in verband met de beren. Met wat hulp ging dit voorspoedig (op het feit na dat we onze haringen natuurlijk niet goed in de rotsbodem kregen, omdat we besloten hadden geen rotsharingen of hamer te kopen). Na een verrukkelijke pasta maaltijd (die we twee dagen eerder hadden ingevroren) was het tijd om te gaan slapen, gewapend met een flesje berenspray binnen handbereik. Het was een hilarisch tafereel in de tent, daar Marianne nog nooit in een mummy slaapzak had geslapen en ze grote moeite had om erin te komen, waardoor we allemaal in een slappe lach lagen. Met onze dubbele fleecedekens op de grond, extra slaaphoezen, extra slaapdeken en de door mij “geleende”KLM fleece deken, lagen we er heerlijk warmpjes bij, ook al daalde de temperatuur naar het – punt. Dat was maar goed ook, want het heeft geregend en gestormd. Best spannend. Maar we zaten helemaal in het bos en erg beschut dus het viel allemaal wel mee.

De volgende dag begon stralend, met ik die als vroege vogel natuurlijk al om 7:00 eruit. Na een wandeling onder het geschreeuw van de vele 10 tallen angry squirrels, was het tijd om te koken voor mijn lieve uitslapende tentgenootjes. Na een praatje met de ranger gemaakt te hebben, die ons nogmaals waarschuwde voor de mogelijkheid van beren op de camping, bleek de weersverwachting 50% neerslag te zijn. We hebben een prachtige hike gemaakt naar Grinell glacier van 6 uur. Het was een wandeling door eerst wat heuvelachtig gebied en vervolgens een klim van 600 meter naar het gletsjer meer. De bergen waren gemaakt van donkerrood gesteente en groen gesteente en het contrast viel vooral op als het nat was. Maar dat was natuurlijk niet ons hoogtepunt. Aan het begin van de trail werden we al gewaarschuwd voor beren. Dus al zingend, fluitend , met de berenspray in de hand, hebben we de wandeling gemaakt. Op een kwart van onze hike kwamen we een meneer tegen, die op de terugweg was en ons vertelde dat we de eerste grizzly’s in ieder geval al gemist hadden, maar dat er nog drie grizzly’s waren verderop. Spannend!! Een grizzly maakt het toch wat spannender, zeker als je op een trail loopt met veel verse berenpoep en overal lekkere besjes! Toen we bijna de gletsjer bereikt hadden zagen we een groepje bighornsheep en later ook nog wat mountain goats. (al waren ze eerder kleine bewegende spierwitte stipjes). En toen plotseling, zagen we een man met een telelens gebaren naar iets wat lager op de berg bij onze trail liep. Dus wij wisten niet zo goed meer wat we moesten doen, dus al pratend zijn we naar hem toe gelopen.

Grizzly’s!! zei hij. A mom with 3 cubs!!!
En inderdaad 2 meter onder het pad waren hoge rotsen en wat bomen en hoorden we wat geritsel. Daar! Fluisterde Marianne. Ik kon het uiteraard niet zien. Plotseling zag ook ik twee pluizige oortjes, maar omdat ik plotseling (zoals ik altijd doe) uitriep daar! Ging hij weer snel achter de rotsen vandaan. Ze gingen er in ieder geval vandoor, maar gelukkig wel de goede kant op. Bergafwaarts, waardoor wij nog zeker 10 minuten lang foto’s kunnen hebben maken van de grizzly’s terwijl ze ervan door gingen.

Het laatste deel naar het meer ging het pas regenen en later ook hagelen, maar dat was van korte duur en we hebben eigenlijk de hele trail super mooi weer gehad. Al waren we aan het einde natuurlijk dood moe. Na nog wat hout te hebben gehaald in Babb het dichtst bijzijnde dorpje, hebben we een kampvuur gemaakt en hebben we weer een beer vrije dag gehad.
’s Ochtends heb ik nog een vliegende eekhoorn gezien en na weer wat meetkunde hadden we alles weer in de auto om verder te reizen naar onze volgende plekje richting Yellowstone. Tomtom en google maps hadden zich enigszins verkeken op de lengte van de route, nu bleek dat de going to the sun road was afgesloten. Dus uiteindelijk hebben we weer 500 km gereden. Wel ma9nifique kilometers, ik had niet gedacht dat ik Amerika zo mooi zou vinden (en zo leeg)! Van het ruige berglandschap, naar de afgebrande bossen, naar de prairie, de ranches, naar ander soort bergen, naar nog drogere landschappen, vervolgens weer wat bosrijker gebied naar nog meer prairie. Ook heb ik een coyote gespot op de prairie. Enige vervelende was dat de open restaurants en toiletten erg schaars waren, waardoor we uiteindelijk maar bij een motel aangeklopt hebben. De temperatuur bleef gestaag stijgen en uiteindelijk was het een aangename 28 graden bij onze eindbestemming deer lodge (die eigenlijk toch niet echt meer op de route lag, maar de camping had een wasmachine en DOUCHES).

Er stond enorm veel wind op de camping, dus de tent opzetten was een hels karwei, zeker omdat het weer een rotsgrond was en we weer baalden dat we geen rotsharingen hadden. De wind ging liggen dus viel het allemaal wel weer mee. Morgen gaan we in ieder geval echt op zoek naar een plaats waar ze hamers, stormharingen en batterijen verkopen.