Rest van het Zuidereiland! Wat een avontuur.

Hallo allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden sinds mijn laatste post. Inmiddels ben ik al weer terug in Auckland. Laatste avond met stray, in de afgelopen dagen heb ik al meerdere malen afscheid moeten nemen van verscheidene mensen, het is gek hoe snel je hier vriendschappen sluit en in je achterhoofd weet dat je ze waarschijnlijk nooit meer zal zien.
Mijn reis met stray was fantastisch. We hadden een erg druk schema. Na Abel Tasman zijn we gestopt in Punakaiki, waar er fantastische pancake Rocks zijn en enkele blowholes. We verbleven in een oude hippie commune, dit hield in een eigen hut op 5 minuten lopen van de zee en omgeven door weka’s. We hebben hier met zijn allen de zonsondergang gekeken. Geweldig. Vervolgens zijn Lane en ik nog een beetje de omgeving gaan ontdekken en hebben we de Truman track gelopen. (het was stikdonker toen we terugkwamen.
De volgende dag heb ik een cursus bone carving gedaan en een mooie hanger gemaakt voor papa (die hij nog moet krijgen voor zijn verjaardag). Het is een Maori traditie om hem te dragen tot je hem kan overdragen aan de ontvanger. Het was een aardig klusje, maar na 4 uur ploegen was er toch nog een enigszins acceptabel resultaat.
Vervolgens ging onze weg in super slecht en koud weer langs een ruige westkust naar Franz Joseph. We hebben onder andere sea lions gezien en heel veel zandvliegen. Op een gegeven moment zaten er zelfs honderden in onze bus. Ik heb op een strand nog zelfs een klein stukje greenstone gevonden, maar die ben ik inmiddels kwijt geraakt. Franz Joseph was verschrikkelijk. Het regende pijpenstelen en ’s avonds was er een super slechte (in Queenstown zeer beroemde) dj. De volgende dag was het zowaar stralend weer en zijn we met de helikopter naar de Franz Joseph gletsjer gegaan, onze piloot had het er maar moeilijk mee, want Ping (onze Chinese reisgenoot) bleef maar selfies maken met haar grote ipad. Ondanks 10 waarschuwingen. Dit was echt het hoogtepunt van mijn vakantie. Op alle foto’s zie ik er hilarisch blij uit. Prachtige ijstaferelen, de blauwheid van het ijs, nauwe crevassen en ijsgrotten. Deze gletsjer zal over 30 jaar waarschijnlijk helemaal verdwenen zijn, Nu kon je al zien dat de gletsjer veel verloren was in omvang. We zagen zelfs een landslide. Vervolgens was het weer in de helikopter terug super gaaf. ’s Avonds was er een pizzafest en hebbe we met zijn allen ons tonnetje rond gegeten, daarna was ik zo moe dat ik maar ben gaan slapen.
Na Frans Joseph zijn we naar Wanaka gegaan, we hebben hier langs het meer gelopen en hebben vervolgens in de bus wars tegen de kiwi experience gestreden. Stoelendansen was niet echt mijn specialiteit, maar het was wel hilarisch. De volgende dag zijn Lane, Rhianne, Tes en ik vroeg opgestaan om Mt Iron te beklimmen. En vervolgens heb ik nog even rond gedwaald in puzzling world waar allerlei optische illusies te bewonderen waren.
Na weer een lange rit door fantastisch mooie landschappen, en een bungeejump (een keer, maar ik ga liever skydiven, had niet echt een angstmoment of een adrenaline rush), kwamen we aan in Queenstown. Dit is mijn favoriete stad tot nu toe. Omgeven door grote bergen en een glacier meer was dit adembenemend. Helaas bleven we maar een nacht en gingen we de volgende dag gelijk door naar Milford Sound. Bekend van de Milford track. Het was een lange rit van 5 uur en vervolgens hebben we 2 uur door de fjorden gevaren met een cruise schip. Het is onwerkelijk hoe groot deze fjorden zijn en hoe groot de watervallen zijn. Pas als je er heel dicht bij bent snap je hoe groot het allemaal is. En het alle bijzonderste was dat we Milford sound aantroffen op een zonnige dag! We verbleven die avond in Gunn’s camp. Ik heb nog nooit zo veel zandvliegen gezien. Het was echt bizar! Ze zwermden om je heen. We moesten eerst ons hutje bombarderen om er zeker van te zijn dat we niet 2 x groot eruit zouden komen. Ik sliep met 5 andere op een kamer die ik niet kende en om 22:00 ging het licht uit en hebben we tot 1:00 diepe gesprekken gehad over dilemma’s in het leven. Beetje heavy stuff, het is verbazingwekkend hoe je dat soort gesprekken kan hebben met mensen die je eigenlijk niet zo goed kent. Na Milford sound vervolgden we onze reis naar Invercargil Een niet heel erg boeiend stadje, maar het wel interessanter toen onze buschauffeur “spoon” een film opzette over Burt die een wereldrecord zette met zijn indiana.
Vanuit Invercargil ben ik gelijk door gegaan naar Stewarts’island. Een rustig plekje waar de hoogste kans is om wilde kiwi’s en veel andere vogels te spotten. We gingen ’s avonds op zoek naar pinguïns en vervolgens een 45 minuten durende hike in het pikkedonker naar een of ander weiland waar er een hoge kans was om ze te spotten. We hebben hier een uur gezeten en we hebben 3 kiwi’s gehoord en ook horen rond snuffelen, maar helaas hebben we ze niet gezien. Het was ijskoud in het hostel en de volgende dag voelde ik me zo slap en ziek dat ik besloot niet langer te blijven op Stewarts Island. We hebben nog wel een prachtige hike gedaan waar ik veel tui’s en bellbirds heb gezien en toen we naar beneden gingen naar de kust vond ik een dode witte haai van 30 cm. Het weer was afwisselend en ik had mijn poncho aan en er kwam een windvlaag waardoor ik mijn evenwicht verloor en het arme karkas verbrijzelde. Ach ja, hij was toch al dood.
Na Stewarts Island was het onder het genot van de film Whale rider terug naar Queenstown. Ik besloot mijn extra dagen hier te spenderen. Prachtige zonsondergang op het strand, kijkend naar de bosbrand aan de overkant, wijntour op de mountainbike (er was maar een hill, jaja!!) door een prachtig lord of the Rings landschap. We hadden grote problemen met de terugweg en kwamen een half uur te laat aan. Zucht, echt mindblowing. Omhoog in de gondola en natuurlijk een paar onwijs goede stapavonden met onze hele groep. Helaas moest ik daarna ook afscheid nemen van een groot deel van deze mensen. Echt super balen.
Vervolgens ben ik naar Mt Cook gegaan, we hebben hier een mooie wandeling gemaakt en ik zweer jullie er was een gezicht in die berg die me maar bleef volgen. Kreeg er een heel onbehaaglijk gevoel van. We zagen het gletsjermeer en natuurlijk waar the fellowship of the Rings schuilden voor de gevaarlijke spionnen van Saruman.
Na Mt Cook zijn we door gegaan naar Rangitata. Het land van de riders of Rohan. Ik besloot te gaan raften samen met Jake, Mike en Rhianne. Het was een graad 5 baan en natuurlijk moesten wij als boot omslaan en natuurlijk was ik er als laatste onderuit. Hierna was ik toch lichtelijk geshockeerd maar ben ik nog wel van de rots afgesprongen. We sliepen in een 11 persoons kamer en dat was toch lichtelijk te veel. Ik was inmiddels behoorlijk verzadigd geraakt door alle indrukken van de afgelopen weken en bekaf, maar kon toch niet slapen. De volgende dag gingen we voor zonsopgang verder richting Christchurch, waar ik een dag verbleven heb. Het is bizar om te zien hoe slecht deze stad nog is. Er zijn afgesloten wijken, de straten worden nog steeds verbouwd en de kathedraal is een symbool voor de aardbeving. We zijn naar het earthquake museum geweest en het was erg indrukwekkend om de mensen te horen vertellen over de aardbeving.
Na Christchurch ben ik weer omhoog gegaan naar Kaikoura en dit keer ben ik gaan zeevissen. We ontmoetten weer een meisje van eerder op onze reis die daar nu aan het werk was. Onze schipper was een echte eenbenige zeevaarder (kon geen woord verstaan) en hij liet ons wel even zien hoe we moesten vissen. De andere jongen was een stuk beter, hij ving bijna iedere keer wat en soms zelfs dubbel. Ik ving alleen sea perch (of zoiets) een oranje kleurige vis, die gelijk gefileerd werd. Daarna werden onze crayfish opgeheveld en werden de visresten als lokaas in de kratten gestopt. Vervolgens was het bij de schipper thuis tijd om onze crayfish te stomen en te eten (met een onbeperkt aanbod van wijn) en daarna zijn we met onze zakjes vis naar de plaatselijke Fish & chips winkel gegaan om de vis KIWI style te frituren. Heerlijk.

De volgende dag ben ik toch maar gaan zwemmen met de dolfijnen, om 5 uur vertrokken we voor dag en dauw. Maar het was fantastisch, we zagen albatros, en zo veel dolfijnen! Ze kwamen echt naar je toe om met je te spelen. Je kon ze niet aanraken, maar ze maakten wel oogcontact en op een gegeven moment was er een zeeleeuw die ondersteboven onder mij doorzwom! Geweldig, daarna was ik zo moe dat ik de hele weg naar Picton en vervolgens op ferry naar Wellington geslapen heb. WE zouden nog door wellington gaan lopen, maar mijn ogen dwaalden om 21:00 al dicht dus heb ik dat overgeslagen.
Vandaag hadden we een killer reisdag tegemoet. Terwijl cycloon Luci om ons heen raasde hebben we een 9 uur durende busreis gemaakt van Wellington naar Auckland. Morgen vertrek ik naar Sydney, waar mijn volgende stukje van mijn reis zal beginnen.