Welcome to Uganda

Hallo allemaal vanuit Kampala!

Het avontuur is begonnen! Na een lange reisdag, zijn Marise, Paula en ik midden in de nacht aangekomen in Kampala. We werden opgehaald door Selina, waarna zij en Paula afgezet werden in Entebbe en wij vervolgens doorreden naar Kampala. Paula blijft in Entebbe om daar wat expats met paarden te bezoeken om advies te geven en een kijkje te nemen bij de opvang. Er is namelijk in heel Oeganda geen enkele paardenarts. Een hobbelige autorit volgde, want de drempels in Oeganda zijn erg bijzonder. Met 10 km kan je er net overheen, iets anders en je wordt gelanceerd. En daarnaast zijn er de wegen waar grote delen asfalt uit ontbreken.

Ons hostel de Red Chilli Hideaway is een rustig hostel in de buitenwijken van Kampala. We hebben een grote kamer met klamboe en een ventilator. Verder is het hostel voorzien van een prachtig zwembad en poolbar.

Na een korte nacht en een lekker ontbijt met fruit en pannenkoeken gingen we naar het asiel van de USPCA. Dit is het enige asiel in Oeganda en op dit moment zitten er 250 dieren. Gemiddeld worden er 20 dieren per maand geadopteerd en blijft het aantal rond de 250 dieren schommelen. Ze hebben het er goed voor elkaar. De verblijven zien er net en schoon uit, hoewel klein voor het aantal dieren (vaak 12 in een ren van 4x7 m). Veel dieren zitten onder de vlooien. We spraken daar met Alex Ochieng, de manager van het asiel. Daarna gingen we dollars voor Oegandese shilling inwisselen, wat een avontuur op zich was. Vooral omdat daarna het wisselkantoor uitverkocht was :). Hierna zijn we water en snacks gaan inslaan, waaronder mijn favoriete vruchtensoort, Jackfruit. Heerlijk.
Vervolgens werden Marise en ik weer teruggebracht naar ons hostel, daar was de lokale bevolking uitgelopen om in ons hostel zwembad te zwemmen. We hebben genoten van de beachvolleybal die werd gespeeld en vervolgens kwamen er uiteraard 3 Oegandese heren een babbeltje met ons maken. Dat we 10 jaar ouder waren, maakte hun niet uit. Maar ze waren niet opdringerig, het was wel grappig. Nadat we ze hadden afgeschud, hebben we gedineerd met een burger en rijst en bonen en een lekker biertje.

26-11

Vandaag weer vroeg uit de veren om in het asiel te gaan werken. We hebben een gratis shuttle busje die ons naar het asiel brengt. In de ochtend hebben we geopereerd, waarna het ons wel duidelijk werd dat de Afrikaanse voorbereidingstijd iets meer tijd kost dan bij ons. Het duurde welgeteld 40 min van de eerste prik xylazine tot het moment dat wij konden gaan inscrubben. alles wordt met een klein scheermesje geschoren en dat duurt eeuwig. De hoeveelheid ketamine en xylazine en zelfs thiopental die erin gaan zijn indrukwekkend. Het was wat behelpen met het hechtmateriaal. met name de naalden, maar uiteindelijk hebben we 1 teef en 2 reuen gecastreerd. In Nederland zouden we dat in ons eentje hebben gedaan, maar hier gaat het toch anders. Ook de euthanasie regels zijn strikter. We zagen een hond die amper kon lopen, grote bult had aan de poot en uitgemergeld en bleek was, maar die moest dan toch nog maar geholpen worden. Ook werden er pups binnengebracht, onder de vlooien en een met een ingegraven (prachtige, met rood getekend schild) teek ter grootte van een 10ct munt. een van de pups had een aangeboren afwijking en een soort van spinachtige voorpoot. Alles wordt hier opgenomen en behandeld naar eer en geweten. Daarna hebben we onze medicatie uitgezocht en besproken. Aangezien we ruim 12 kg medicatie hadden duurde dat een tijdje, maar ze waren er heel blij mee. hierna was het wachten op ons busje, voor de deur van de USPCA is een gigantisch gat in de weg, dus alle auto’s vertraagden waardoor het steeds leek alsof ons busje gearriveerd was. uiteindelijk kwam hij 30 min te laat. Maar we zaten wel prima in het zonnetje, dus dat maakte niet uit.